Advies & begeleiding

blamed Meestal ontstaan deze aandoeningen door een acuut terugkerende flegmone. Een chronische flegmone of elefantiasis kan worden veroorzaakt door een gebrek aan behandeling of door een verkeerde behandeling. Een reeds bestaande insufficiëntie van de lymfevaten wordt verergerd door het binnendringen van stoffen, waardoor het lymfesysteem verder wordt beschadigd. Als het oedeem, veroorzaakt door de ophoping van lymfe, niet
volledig geneest, hopen zich in het been van het paard meer eiwitten op die niet meer door het beschadigde lymfesysteem kunnen worden afgevoerd. Het resultaat is een sterke, meestal misvormende, toename van de beenomtrek.

CPL oftewel Chronisch progressief lymfoedeem is een chronische ziekte van de lymfebanen wat zich met name afspeelt in de lymfebanen van de benen. De onbalans openbaart zich eerst als soort van mok in de kootholte. Hierna ziet (voelt) men al snel verdikkingen ontstaan. Hierna ontstaan er uiteindelijk plooien die vaak gepaard gaan met wondjes en of bloed wat heel slecht geneest. De huid wordt stug en heel hard, vaak gepaard met schilfers en of korsten. Er vormen zich harde, grote knobbels aan de benen. Er is een sterk vermoeden dat er een genetische afwijking te zien is bij de paarden die hiermee zijn getroffen. Deze aandoening zien we met name bij koudbloeden (Belgische trekpaarden, Friezen maar ook soms bij Tinkers.

Einschuss is een behoorlijke onderhuidse ontsteking in één van de benen, vaak gaat het over een achterbeen. Bij deze ontsteking zijn naast de huid vaak ook de lymfebanen (lymfangitis) en soms de bloedvaten (vasculitis) ontstoken. Door deze ontsteking hoopt er veel oedeem op (onderhuids vocht). Dit oedeem zorgt voor een warme en vaak pijnlijke zwelling in het been die zich binnen een paar uur tijd over het gehele been kan verspreiden. De oorzaak van deze onderhuidse ontsteking is een infectie door bacteriën. Deze bacteriën zijn de normale huid bacteriën zoals stafylokokken of streptokokken. Deze betrekkelijke onschuldige bacteriën zijn niet het belangrijkste probleem, maar grijpen hun kans wanneer de natuurlijke weerstand van de huid verstoord is. Deze natuurlijke barrière kan verstoord zijn door een wondje, of mok, zonnebrand, mijten infectie of andere problemen aan de huid zoals sarcoïdose (lokale afweerstoornis van de huid).

offhand LET OP! Einschuss gaat vaak samen met koorts, het is essentieel om zo snel mogelijk een dierenarts in te schakelen.

Hoefbevangenheid is een situatie waarin de witte lijn, waarmee het hoefbeen en de hoefwand aan elkaar zitten vastgeplakt, ontstoken raakt en loslaat. Het hoefbeen “valt” dan als het ware omlaag, komt op de zool te rusten of – in extreme gevallen – steekt er door naar buiten. Wanneer het hoefbeen heeft losgelaten en op de zool rust spreekt men ook wel van een hoefbeenkanteling. Hoefbevangenheid wordt ook wel laminitus genoemd. Bij hoefbevangenheid moet je niet alleen maar naar de hoef kijken: Er zit meer aan vast, letterlijk en figuurlijk!

Mok is een verzamelnaam voor verschillende vormen van huidirritaties en -ontstekingen aan de onderbenen van een paard, voornamelijk in de kootholte. Verschijnselen zijn roodheid, schilfers, korstjes en kloven in de kootholte. Bacteriën, schimmels en mijten gedijen goed in deze omgeving. De huid is vaak verdikt en soms is er sprake van vochtig eczeem. Het paard kan de achterbenen langs elkaar schuren of stampen met het been, ten teken van jeuk en er kan kreupelheid optreden. Vooral in de nattere periodes van het najaar hebben veel paarden en pony’s last van deze vervelende en vaak hardnekkige aandoening. De seizoenswisseling vraagt veel van het paard waardoor de weerstand in deze periode vaak een stuk lager is. Daarbij gaan paarden in deze tijd van het jaar vaak langer op stal waardoor er minder beweging is, wat minder lymfeactiviteit betekend. Ook de stand van de hoeven kan een wezenlijke rol spelen in de gevoeligheid voor mok. Daarbij zijn witte benen gevoeliger vanwege de ongepigmenteerde huid. Bij mok zit het gevaar dat deze de kans heeft om door te slaan in Einschuss.

buy modafinil online amazon De verschillende soorten mok:

• Erythemateuze mok: de minst ernstige vorm welke gepaard gaat met roodheid en geringe pijnlijkheid van de huid.
• Eczemateuzemok: de ontsteking wordt ernstiger waardoor vochtuittreding en korsten kunnen ontstaan. Indien de ontsteking toeneemt kunnen de diepere huidlagen ook ontstoken raken. Hierdoor neemt de pijnlijkheid en de korstvorming dan ook meestal toe.
• Verruceuze of condylomateuze mok: dit is een chronische vorm van mok waarbij verdikking en plooivorming van de huid optreden.
• Rap/rasp: dit zijn alle vormen van mok die hoger op het been voorkomen.
• Zomer mok (eczema solare): teveel zonlicht in combinatie met ‘irriterende’ stoffen in de voeding en of toxische stoffen in bepaalde gras / plant soorten beschadigen de ongepigmenteerde huid. Daar kan het uv-licht immers dieper in doordringen. De huid wordt eerst dik, warm en pijnlijk. Vervolgens sterft de huid af en ontstaan open plekken.

Orthopedische problemen zoals tendinitis (peesontsteking) komen vaak voor bij sportpaarden. Als peesvezels tijdens een peesontsteking worden aangetast, zullen de verwondingen aan de bloed- en lymfevaten erger zijn. In reactie op de aangetaste vaten hoopt de fibrine zich op in het weefsel, waardoor er oedeem ontstaat. Dit zorgt ervoor dat ook de niet beschadigde peesweefsels uit elkaar worden gedrukt. Door stimulering van het lymfesysteem kan de genezing van de peesontsteking worden bevorderd en kunnen de lymfatische afvalstoffen gemakkelijker worden afgevoerd. Zo vermindert de oedeemzwelling sneller en keren de gezonde peesweefsels weer in hun oorspronkelijke positie terug.

Of het nu gaat om een operatiewond of een spontane wond bij een paard, de lymfe- en bloedvaten worden altijd aangetast. Een oedeem is een fysiologische reactie van het lichaam op een trauma. Verbeterde wondgenezing kan worden bereikt als de lymfevaten op de getroffen plaats worden gestimuleerd, bijvoorbeeld door MLD en compressie. Deze zachte ontstuwingsmethode vergemakkelijkt de verwijdering van gifstoffen, eiwitten en cel afval.

Bij mok hoger op het been spreekt men ook wel van rasp. De harde dikke korsten die ontstaan beschadigen bij beweging de huid er omheen en zorgen op deze manier voor barstjes. Via de beschadigde huid kan de infectie naar binnen slaan met alle vervelende gevolgen nadien. De elasticiteit van de huid en de lymfevaten gaan hierbij vaak verloren. Rasp zien we vaker bij koudbloeden met behang (Friezen, Tinkers, Belgische Trekpaarden).

Dikke benen (ook wel stalbenen genoemd) zijn strikt gesproken geen ziekte. De exacteoorzaak is (nog) niet bekend. Het probleem wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de moderne paardenhouderij, met langere periodes van inactiviteit. Door een gebrek aan spieractiviteit wordt ook de activiteit van het lymfestelsel minder. Daarnaast is er ook het vermoeden dat genetische aanleg een rol speelt; er zijn paarden met veel collectorvaten en paarden met weinig collectorvaten. Collector-arme paarden hebben sneller dikke benen, zodat het bij deze dieren verstandig is om met regelmaat de lymfedrainage te stimuleren.

Gallen kunnen zowel aangeboren zijn als later ontstaan. Gallen zijn op zichzelf geen aandoening, maar ‘slechts’ een symptoom. Een paard kan zijn leven lang gallen hebben,zonder daar ooit last van te krijgen. Het vermoeden bestaat dat de oorzaak van gallen moet worden gezocht in het gebrek aan collectorvaten. Dit kan leiden tot een toename van de omvang van het been bij het gewricht (synovitis) en de peesmantels (tendovaginitis). Een gal is een oedeem, ook als het verder geen symptomen veroorzaakt. Gallen kunnen ook de voorbode zijn van andere aandoeningen (zoals flegmonen) die in een later stadium problemen voor het paard kunnen veroorzaken.